Interview Joost Veerkamp
Wat houdt 'de klare lijn' in en wat betekent deze tekenstijl voor u?
De klare lijn is een tekenstijl die refereert aan de lijndikte, die geacht wordt een uniforme dikte te hebben en juist niet het dun/dik verloop van een met de hand gezette lijn. In de praktijk valt dit onderscheid nogal tegen: veel tekenaars die onder de noemer klare lijn vallen, hanteren evenzovele variaties op de lijndikte, die vaak allesbehalve uniform is. Het is beter de klare lijn te zien als een stijl waarbij de klaarheid van het totale beeld, waaronder ook kleur en compositie vallen, voorop staat. De klare lijn zou herkenbaar moeten zijn aan helder kleurgebruik, een strakke lijnvoering, het ontbreken van details, kortom: een zekere versimpeling in de afbeelding.
U stelt op uw website dat u 'noch striptekenaar noch illustrator' bent. Ziet u zichzelf ooit een lange strip maken?
Eind jaren tachtig heb ik de strip "dag in, dag uit" voor De Volkskrant gemaakt. Mijn uitgangspunt was een avonturenstrip waarin niets zou gebeuren. Dat leek me een verfrissende gedachte, maar daar waren lezers en hoofdredactie het niet mee eens. Niet geheel tot mijn spijt werd de strip na een half jaar stopgezet. Het maken van een goede strip vergt zoveel inzet: scenario, tekstbehandeling, storybord, voorschetsen, indeling, eigenlijk tekenwerk, ininkten, inkleuren, dat ik blij was dat me weer op het amken van prenten kon storten. De arbeidsintensiviteit die gepaard gaat met het maken van een realistische, goede strip, gaat boven mijn macht: ik breng het eenvoudigweg niet op.
U parodieert postzegels. Waar komt uw belangstelling voor filatelie vandaan?
Mijn vader spaarde ooit postzegels voor mij om mij spaarzaamheid bij te brengen. Zo snel als mijn jongensbeentjes me dragen konden, heb ik de postzegels, die in een dik album zaten, verkocht om er een elektrische gitaar voor te kopen, terwijl ik niet eens gitaar kan spelen. Van deze actie heb ik nadien zoveel spijt gehad dat de postzegels me, als het ware, achtervolgden. Daar komt bij dat de postzegel het beste voorbeeld is van maatschappelijk relevante beeldende kunst, en ook nog eens de meest bescheiden vorm, aandoenlijke aanplakkunst, niet voor de sier, maar bedoeld om een taak te verrichten. Helaas aan het eind van de vorige eeuw te vaak verpest door slechte postzegelontwerpen, wat echter een mooie aanleiding was om met een eigen album zelf te proberen betere, en vaak ook aansprekender zegels te maken dan die van de ptt, tegenwoordig postnl. Een en ander resulterend in officiële opdrachten voor de posterijen, zoals de koeienzegels uit 2012, en de molenzegels uit 2013.
Wat is uw mening over de hedendaagse beeldcultuur?
Uiteraard lopen er nog steeds jonge talenten rond, hoewel ik het idee heb dat de grootste talenten zich niet meer uiten op papier, maar zich richten op het bewegende beeld. Daarmee staat het grafische aspect van de huidige beeldcultuur mijns inziens onder druk, en dat is jammer. Een goede tekening op papier blijft mij meer zeggen dan een artificiële 3-d animatie. Het heeft ermee te maken dat een met de computer gemaakt beeld te clean en te perfect is.
Als uw ironische werk als postmodern wordt omschreven, wat vindt u daar dan van?
Ironie is van alle tijden, in die zin is er weinig postmodern aan mijn werk. Het lijkt me zelfs, dat de ironie onder druk staat, gegeven de Islam, Zwarte Piet en pedofilie, om maar iets te noemen. De ironie is juist dat je over andere zaken, zoals het ongebreidelde, bijna gratis luchtvaartverkeer, niemand hoort. Tevens ben ik van mening dat seks met dieren moet kunnen, mits het dier in kwestie ouder dan 18 is.
