Fragment briefroman
Fragment briefroman 'Kus me bevrucht me hou van me zorg voor me' van Pauline Derwort
Beste Xavier,
Ik werd vanochtend wakker met een dubbele kater. Karl en ik waren de kroeg in geweest. We begonnen in Rotterdam. Twee kroegen, een après-skibar en een shoarmatent later, zaten we in een taxi waarin we ruzie kregen met de chauffeur die ons wilde belazeren en de deuren op slot deed. Karl had bloed op zijn shirt en we hadden geen idee hoe dat kwam. Eerder die dag vond ik een brief op de mat. Een keurig briefje waarin mijn ontslag kenbaar werd gemaakt. Kater nummer twee. Nu was ik wel toe aan een beetje reuring in mijn leven, maar dit had ik niet zien aankomen. Ik vind onze bespiegelingen over het leven, de stad en de natuur erg interessant, maar als je niet te eten hebt dan worden die thema’s toch minder belangrijk. Ik wil nu niet in een fatalistische toestand schieten, ik heb nog te eten, maar zonder werk en zonder geld blijft er weinig van het leven in de stad over. Hier moeten we ons naar de Albert Heijn slepen voor wat eten, naar feestjes toe voor wat vermaak en bij een eerste ontmoeting vragen we de ander naar zijn of haar dienstbetrekking. Een werkloze is niemand, of op z’n minst lui en incapabel.
Als jij vertelt over de zonnegroet op de boerderij denk ik aan het geld dat we hier besteden aan de yogalessen. Of aan de koffie op het terras. Of aan de bioscoop. Of parkeerboetes. Ik weet meestal niet wat ik nu echt voor belangrijks heb gedaan, maar op maandag merk ik dat ik de weekendkranten niet eens uit heb kunnen lezen. Op zaterdag moet ik eerst uitbrakken van vrijdag, dan naar de Blokker voor iets onbenulligs als stofzuigerzakken, dan naar de bloemist om iets te halen voor de jarige, om ’s avonds op het feestje met goed gelukte types zaken te bespreken als promoties, wintersportvakanties of een nieuwe keuken. Alles valt of staat met het verdienen en weer uitgeven van geld. Het is onze identiteit. Dus ben ik nu niemand meer. Willemijn zei tegen mij: “Zie het als een kans! Er sluit een deur maar ergens anders gaat er een raam wagenwijd open.” Het begint te tochten. En ik heb geen idee wat ik met die zogenaamd frisse wind aan moet. Skidelsky had gelijk inHow Much is Enough? We weten niet wanneer we genoeg hebben want bij het toenemen van de beschikbare middelen nemen ook de opties om het uit te geven toe. Het huis moet groter, de vakanties verder weg, de auto duurder. De vaste lasten groeien om de competitie met de andere bezoekers van het verjaardagsfeestje te kunnen bijbenen. Er is nog nooit iemand partner of CEO geworden die na het verdienen van wat centen de arbeid staakte. Om vervolgens in rust die middelen aan te wenden voor iets waar hij van houdt zoals een reis, zijn gezin of wat dan ook. Nee, de aard van de grootverdiener is nu juist dat hij nooit genoeg heeft, anders zou hij het ook niet zo ver schoppen. Het is de paradox van de loonslaaf. Zonder geld is er niet de vrijheid om te doen waar je van geniet, maar mét het geld is er juist de tijd niet voor. Vorige week renden mijn collega’s als een klas blije schoolkinderen het kantoor uit omdat ze een paar uur eerder naar huis mochten voor de feestdagen. Met het ontslag ben ik gevrijwaard van deze kinderachtige gevangenschap, tegelijkertijd ben ik vogelvrij verklaard omdat ik er nu niet meer bij hoor. Nog even los van de ellende van het verstoken zijn van geld om dingen te betalen zoals, oh hel, de huur en andere vaste lasten. Die woorden zeggen alles. Vaste lasten.
Beste Xavier, ik ga er even vanuit dat je hard hebt gewerkt om bevrijd te blijven van zaken als werk en inkomen. Is het een typisch stads verschijnsel? Op het platteland of in het bos moeten mensen toch ook hun huis betalen, of in elk geval de grond? In de winter kun je toch ook niet leven van de kippen en de zelfgepoote aardappels alleen? Je vroeg je af waarom wij elkaar schreven. Welnu, ik heb voor mijzelf een praktische reden gevonden. Misschien kun je me laten zien hoe jij het leven kunt leiden zonder werk. En, nog belangrijker, hoe je zo gelukkig kunt zijn met het feit dat je niemand bent.
Mijn eerste kater neemt het weer over van de tweede. Ik bak nog een ei en neem een teug koude chocolademelk, een ibuprofen met een kop slappe thee erbij en de gordijnen gaan dicht. Ik ben er even niet.
Geertje.
