Beeldcolumn
Een foto genomen tijdens een toneelvoorstelling op een kostschool voor aspirant-missionarissen in de jaren vijftig. De jongen heeft iets duivels over zich, zijn haar vormt haast horentjes en zijn gezicht is geschminkt zodat hij duidelijk een deviante rol speelt. Een dergelijke rol is een theatrale echo van het toneelstuk dat het dagelijks leven op zo’n kostschool in zekere zin was met zijn rituelen, nette kleding, gebeden en verheven idealen.
De jongen is dwars gefotografeerd. Is er iets van rebelsheid in hem? Waar denkt hij aan? Het is of zijn geest ergens ver weg is, alsof hij niet helemaal een met zijn rol is, maar dat hij het leven plots begrijpt, alsof hij daar op het podium een diep inzicht heeft: geen religieuze ontroering, maar een besef dat het bestaan meer is dan misschien ooit voor hem weggelegd zal zijn. Hij heeft iets van een gekwelde jongeman uit een moeilijk Russisch boek, iets van een tragische Tijl Uilenspiegel. Het is alsof hij plots wordt overvallen door een toekomstvisioen van zijn volwassen leven.
