Interview Vrouwkje Tuinman
Foto: Keke Keukelaar
Er zijn grote verschillen tussen het schrijven van proza en poëzie, maar wat zijn de overeenkomsten? Voor mijzelf: dat ik zo precies en compact mogelijk probeer te zeggen wat ik wil zeggen. En, als het gaat om een hele dichtbundel: daar stop ik altijd een verhalende lijn in, een spanningsboog, net als bij een roman. Niet iedereen haalt dat eruit, en dat geeft niet, maar voor mijzelf is het essentieel. Is schrijfinspiratie af te dwingen? Ja. Ik doe het zelf vaak door een schrijfopdrachtje aan te nemen, iets wat ik uit mezelf niet zou maken. Meestal krijg ik dan als ‘bijvangst’ dat wat ik eigenlijk wilde maken. Welk schrijfmantra is meer waar: 'Story is conflict' of 'Write what you know’? Ik zie niet waarom het een het ander uitsluit? Los daarvan: ik kan pas iets afronden als ik het ‘weet’, ‘ken’. Daar gaat een hoop conflict aan vooraf. Kunt u een thematiek noemen die gemeden wordt in de Nederlandse literatuur? Weet u waarom? Mijn gevoel is dat er weinig wordt geschreven over de witte onderklasse - en als toch, dan liefst karikaturaal. Ik woon zelf in een vrijwel geheel witte arbeiderswijk, en de problematiek die ik daar zie, kom ik ook niet tegen in de politiek of media. Wellicht omdat het simpelweg niet aantrekkelijk genoeg is. De laatste tijd valt me op dat er steeds meer groepjes ‘hangmiddelbaren’ in de wijk zitten: vrouwen van 40-50, meestal met een rollator, soms met een zuurstofslangetje, die de hele dag zitten te roken voor een supermarkt of bij een bankje. Maar goed, ook mijn volgende roman gaat niet over hen. Wat is het belang van Wim T. Schippers voor de Nederlandse cultuur? Dat hij blijft ontregelen, conventies bevraagt. Dat hij alles letterlijk neemt en daardoor duidelijk maken dat mensen zich onzorgvuldig uitdrukken.
Zie ook: Interview-Ingmar-Heytze
