Recensie 'The Hateful Eight'
A.J.A. Hendrikx
De titel 'The Hateful Eight' verwijst zowel naar het feit dat het de achtste film van Quentin Tarantino betreft als naar het aantal personen dat een blizzard uitzit in een hut in the middle of nowhere ergens in de Amerikaanse staat Wyoming. Met de Burgeroorlog amper tien jaar achter de rug voeren de Zuidelijke en Noordelijke sentimenten al gauw de boventoon bij deze hateful eight. Met grote sommen geld die in het spel zijn in het achterhoofd en met de aanwezigheid van een gevangene die zeer ontsnappingsgevaarlijk is, is het voor de kijker geen grote verassing dat dit verhaal eindigt in een shootout. Net zoals alle voorgaande films van Tarantino.
In dit ruim drie uur durende verhaal zijn de gebruikelijke favorieten van Tarantino zijn van de partij: Samuel L. Jackson (Pulp Fiction (1994), Jackie Brown (1997), Django Unchained (2012)), Michael Madsen (Reservoir Dogs (1992), Kill Bill: Vol 1 (2003), Kill Bill: Vol 2 (2004)) en Tim Roth (Reservoir Dogs, Pulp Fiction). Nieuwkomer Jennifer Jason Leigh in het werk van Tarantino speelt een ijzersterke rol als vrouwelijke outlaw.
De soundtrack bestaat nu eens niet uit catchy nummers uit de jaren 60 en 70. De muziek werd deze keer verzorgd door Ennio Morricone: een grootheid op het gebied van soundtracks van spaghetti westerns als Once upon in the west (1968) en The Good, The Bad and The Ugly (1966). Gedurende de eerste helft van de film zijn er geen grote geweldsuitbarstingen, het handelsmerk van Tarantino, op een paar beuken in het gezicht na. Er wordt ruim de tijd genomen voor het ontvouwen van de plot. De hoofdpersonages worden uitgewerkt. De mise-en-scène bestaat uit een koets die onderweg is naar de plaats Red Rock maar die genoodzaakt wordt halt te houden bij Minnie's Haberdashery om een naderende sneeuwstorm uit te zitten.
Inmiddels worden allerlei hints gegeven op een gewelddadig vervolg: een ijzig, half ondergesneeuwd houten crucifix wordt dominant in beeld gebracht. Verder is er een zesspan paarden voor een koets bestaande uit vijf zwarte en één groot wit paard vooraan Witte paarden betekenen doorgaans niet veel goeds in westerns. Ook is er voortdurend de dreiging van de naderende blizzard waardoor noodgedwongen het reisschema aangepast dient te worden. En er is de lugubere stapel dode outlaws in de bagage van een meeliftende premiejager.
In de tweede helft gaan alle remmen los en laat Tarantino zien dat hij nog steeds meester is in de filmstijl nouvelle violence: hoofden worden van rompen geschoten en het bloed vloeit rijkelijk. Het expliciete geweld dat Tarantino gebruikt in zijn films heeft vanaf de eerste film Reservoir Dogs tot veel discussie geleid. Critici vinden de vermeende verheerlijking van het geweld stuitend. Conform de gedachte dat sex sells zou Tarantino geweld enkel gebruiken om meer publiek te trekken: if it bleeds, it leads.
Tarantino heeft in de loop der jaren zijn stijl van nouvelle violence verder verfijnd en geperfectioneerd. Veel aandacht wordt besteed aan de regie en choreografie van het getoonde geweld. Denk aan de Crazy 88 scene in Kill Bill: Vol 1, de bebloede gezichten van Uma Thurman (Kill Bill: Vol 1) en Jennifer Jason Leigh (The Hateful Eight), de scene met de honkbalknuppel in Inglorious Basterds (2009) en de scene waarbij gangster Mr. Blonde (Micheal Madsen) een gevangen politieagent martelt met op de achtergrond het nummer 'Stuck in the middle with you'. Het is een intrigerende vraag of de films van Tarantino net zo goed zouden zijn zonder het expliciete geweld. Waarschijnlijk gaan we het nooit te weten komen.
• Jaar: 2015 • Regie: Quentin Tarantino • Duur 187 minuten
