Search

Recensie 'Weegee'

Peter Moerenhout

Karakterschets

Een jaar na het prachtige ‘El Mesías’ heeft Wauter Mannaert alweer een graphic novel klaar. Op scenario van de Max de Radiguès deze keer. De Radiguès heeft al enkele strips in het Frans gepubliceerd, maar deze ‘Weegee’ is zijn eerste Nederlandstalige wapenfeit en het is er meteen boenk op.

Dit boek is een biografie van de beroemde Amerikaanse fotograaf Arthur Fellig, beter bekend onder zijn pseudoniem ‘Weegee’. Ik gebruik het woord ‘biografie’ echter in de lichtste vorm van het woord aangezien het hier niet om een doorsnee levensverhaal gaat.

In plaats van Weegee te volgen van geboorte tot dood presenteren de makers ons een karakterschets van de man. Wanneer het boek opent staat Weegee al bekend als de bekendste misdaadfotograaf van New York. Weegee ijlt van plaats van delict naar ongeval om voor de krant plaatjes te schieten van schielijk overleden New Yorkers. Hij wordt verguist als aasgier maar werkt zich toch langzaam op tot een naam van formaat in journalistieke, en zelfs, artistieke kringen.

Op zich een heel meeslepend gegeven, dat de makers echter nog interessanter maken door de persoon Weegee tot op het bot te fileren. Mannaert en de Radiguès wenden uiteraard alle bekende kennis over de man aan om ons een boeiend portret aan te leveren. Ze vullen echter aan met dialogen, situaties en interpretaties die enkel uit hun koker kunnen gekomen zijn. Het boek moet bijgevolg gezien worden als zo’n film die niet helemaal autobio is, maar wel ‘gebaseerd op waargebeurde feiten.’

Mannaert en de Radiguès peilen naar de beweegredenen van Weegee en komen zo tot een boek over een zeer ambitieus man, een man die nooit tevreden is, die altijd hoger mikt, maar zo zijn persoonlijke en emotionele leven verwaarloosd heeft. Ondanks alle succes is het duidelijk dat Weegee eigenlijk vrij eenzaam is en wellicht nooit gelukkig zal zijn met wat hij heeft. Deze interpretatie maakt dat ‘Weegee’ veel fascinerender is dan een gortdroge biografie.

Het is dan ook logisch dat we vooral anekdotes en tranches de vies geserveerd krijgen met heel veel ruimte voor sfeer en karakterontwikkeling. De levensechte dialogen van de Radiguès springen van de pagina en zijn van het beste dat ik de laatste jaren gelezen heb. Mannaert van zijn kant weet het New York van de jaren 40 perfect te typeren en past zijn ook zijn tekenstijl aan aan de sfeer.

Mannaert goochelt met zwart, wit en grijs. De balans tussen die drie, het gebruik van schaduwen en de wilde en dynamische zwarte penseelstreken deden me denken aan een ruigere versie van het werk van Alex Toth. En dat is een groot compliment.

Er wordt nogal snel gezegd dat dit of dat boek de ‘graphic novel’ van het jaar is, maar intussen zijn we toch al oktober, dus het kan. Aan dat soort absoluutheden wil ik me echter niet schuldig maken. Zeggen dat ‘Weegee’ één van de beste strips van dit jaar is zou echter niet overdreven zijn.