Search

Recensie 'De zielenvreter'

Peter Moerenhout

De Zielenvreter Nr. 1: De Wachter

Lekker tussendoor

Silvester strips is al enige tijd bezig met het opbouwen van een bewonderenswaardige Actie/thriller/Science Fiction/Fantasy portefeuille. Onder de auteurs komen vrij veel bekende namen voor, maar Silvester laat ook op geregelde tijdstippen een nobele onbekende vertalen. Eén die in zijn of haar moerstaal iets succesvol uitbracht welteverstaan. De laatste daarvan, het eerste deel van de trilogie “De Zielenvreter”, komt van vrij de vrij onbekende namen François Lapierre (Voor dit album de scenarist maar vooral een inkleurder eigenlijk) en Patrick Boutin-Gagné.

Het verhaal speelt zich af in een afgelegen dorpje tussen besneeuwde wouden. Ovidius, vader van twee, is op zoek naar zijn tweelingbroer Gideon, die al meer dan een maand verdwenen is. Al snel leidt het spoor naar het schaduwmeer. In dat meer resideren een zeemeermin en een afschuwelijk monster: de wachter waarvan sprake.

Gideon bevrijdt de zeemeermin en brengt haar naar het dorp, waar ze met haar ronde vormen en grote bek de jaloezie van de dorpsvrouwen oproept. Om een lynchpartij te voorkomen maakt de zeemeermin de dorpelingen wijs dat het monster van het meer een gigantische schat bewaakt en dan gaan de poppen pas echt aan het dansen.

De plot kent een vrij rare opbouw, met zijsprongetjes die nergens toe leiden. Of dat aan de onervarenheid van de makers ligt is van ondergeschikt belang want dat zorgt voor een frisse leeservaring. De opbouw is immers niet formule en voor de hand liggend. Er wordt ook ruim de tijd genomen om de vele nevenpersonages te introduceren. Vaak gebeurt dat op komische wijze, wat ervoor zorgt dat de vaart erin blijft.

De fantasy elementen zijn vrij clichématig en lijken met de natte vinger gekozen en willekeurig bijeen geharkt te zijn, maar de actie er omtrent maakt veel goed. De tekeningen zijn daar, op zijn minst gezegd, niet vreemd aan.

Tekenaar Boutin-Gagné tovert met extreem dunne lijnen een waar spektakel tevoorschijn in de actiescènes. Dat hij daarvoor goed naar het werk van Humberto Ramos heeft gekeken heeft hem waarschijnlijk geen windeieren gelegd. Beginnende tekenaars hebben nu eenmaal een voorbeeld nodig en men kan beter slim stelen van de groten dan zelf bagger maken.

De dialogen zijn grappig en vlot, maar soms wat uitleggerig, al kan dat ook aan de vertaling liggen. Dat Ovidius zijn kinderen toespreekt met een zin als: “Mijn broer Gideon is nu al meer dan een maand spoorloos...” is een beetje raar. Alsof zijn nageslacht niet zou weten dat hun oom de broer van hun vader is. Maar kom, misschien was Ovidius op het moment dat hij die zin uitsprak overmand door verdriet en dacht hij niet meer zo helder.

Het einde van de strip belooft veel goeds. Het mysterie van het schaduwmeer wordt vakkundig geconstrueerd. De juiste vragen worden gesteld en onbeantwoord gelaten en zorgen ervoor dat ik, en hopelijk u met mij, het tweede deel met plezier zal verorberen.