Interview met Judith van Lierop
Aan de muur bij Loek en Dita
Kunt u iets over uw loopbaan vertellen?
Eigenlijk wist ik niet direct dat mijn hart bij de kunst lag. Ik was 17 toen ik na de Havo een studiekeuze moest maken en wist niet zo goed wat ik wilde. Mijn eerste keuze was Vrijetijdsmanagement, maar na het behalen van dat diploma wilde ik meer met mijn creativiteit doen. Vervolgens volgde ik de opleiding tot Docent beeldende kunst en vormgeving aan de NHL in Leeuwarden. Daar heb ik mij ontwikkeld als kunstenaar en als kunstdocent. Dat voelde als de juiste keuze. Tijdens de opleiding ging de aandacht uit naar veel verschillende disciplines, zowel praktisch als theoretisch, maar in mijn eigen tijd was ik veel aan het schilderen en ik kreeg zo nu en dan een opdracht. Grotendeels ben ik dus eigenlijk autodidact. In de loop van de opleiding besefte ik dat ik mezelf niet fulltime voor de klas zag ik staan, en daarom ben ik na het behalen van mijn diploma parttime bij het Centrum voor de Kunsten in Beverwijk gaan werken als Docent Beeldend. De tijd die overbleef kon ik besteden aan mijn werk als kunstenaar, maar dat viel me niet mee. Ik miste meer tijd en vrijheid om aan mijn eigen ideeën en projecten te werken, dus ik koos ervoor volledig voor mijn eigen onderneming te gaan. Nu ben ik weer veel aan het schilderen, zowel vrij als in opdracht, ik schrijf gedichten en ik geef schildercursussen en workshops.
Nee, dit is geen apocalyps
Hoe zou u uw eigen werk typeren?
Mijn werk typeert zich door het rijke kleurgebruik, de suggestieve thema's en de soms humoristische weergaven.
Wat er gebeurt in mijn werk kan je heel letterlijk opvatten, want het is erg figuratief, maar er zit vrijwel altijd een metafoor in verwerkt. Dat metafoor slaat op mijn eigen ervaringen en gedachten over het leven. Dat is persoonlijk, want mijn ideeën hoeven niet te gelden voor de opvatting van de beschouwer. Ik vind het interessant als mijn werk leidt tot discussie of meer zelfinzicht bij de beschouwer teweegbrengt.
Dit geldt overigens niet zozeer voor de schilderijen die ik in opdracht vervaardig. Afhankelijk van de vraag druk ik daar m'n persoonlijke stempel op, maar niet alle thema's lenen zich daarvoor.
Regenachtige dag
Welke kunstenaars inspireren u (elk genre)?
Kunstenaars als René Magritte en Salvador Dalí zijn grote inspiratiebronnen voor mij. Hun kijk op de werkelijkheid wekt veel bewondering en nieuwsgierigheid bij mij op, omdat zij de dieper liggende betekenis van het bewustzijn en het bestaan onderzoeken. De fantasie en de droomwereld zijn daarvoor de belangrijkste bronnen, en dat is waar ik ook veelal mijn ideeën uit put. Daarnaast raak ik erg geïnspireerd door de surrealistische en mystieke werken van Dan May en de grillige en verbazingwekkende illustraties en schilderijen van Michael Sowa. Als je het mij vraagt is er niets mooiers dan die ongrijpbare wereld door middel van kunst tastbaar te maken. Ook de performances van Marina Abramovic, waarin zij het zelfbewustzijn en het uithoudingsvermogen op de proef stelt en vervolgens de grenzen ervan tergt, wekken bij mij veel bewondering en respect op.
Wat zijn de overeenkomsten tussen dichten en beeldend werk vervaardigen?
Mijn aandacht gaat het meest uit naar schilderkunst, maar er zijn zeker overeenkomsten te ontdekken tussen mijn gedichten en schilderijen. Mijn gedichten gaan veelal over de liefde, en mijn schilderijen meer over het leven in zijn algemeenheid. Het ene idee leent zich nou eenmaal beter voor woorden en de ander weer meer voor verf. In beide gevallen probeer ik een moment te vatten, een poëtische weergave van een gevoel dat verbonden is aan een specifieke ervaring.
Hoe zou u het culturele klimaat in Nederland omschrijven?
Ik vind dat er veel goede initiatieven zijn om kunst & cultuur toegankelijk te maken voor iedereen. Bijna ieder (muziek)festival heeft wel een kunst programmering, de kunstzinnige concept stores schieten de grond uit en veel café's bieden kunstenaars een podium om hun werk onder de aandacht te brengen. Toch blijft het moeilijk om je hoofd boven water te houden, vooral als je aan het begin van je loopbaan staat. Zeldzame gevallen kunnen er meteen hun brood mee verdienen, maar voor velen zijn de kosten voor bijvoorbeeld exposities hoger dan de opbrengsten. Om nog maar te zwijgen over de lage honoraria voor dergelijke projecten. Er is simpelweg geen tot weinig budget voor.
Er zijn ook weinig financiële middelen beschikbaar vanuit de overheid om kunstenaars ondersteuning te bieden. Als kunstenaar wil je niets liever dan doen waar je goed in bent en daarvan te leven, maar dat is niet eenvoudig dus je komt er vaak niet onderuit een andere baan erbij te zoeken. Dit leidt tot minder tijd en creatieve vrijheid voor je kunst, áls er al tijd overblijft. Daardoor belanden veel (goede) kunstenaars ergens achter een bureautje binnen een bedrijf waar ze eigenlijk niet thuis horen, maar simpelweg geen andere keus hebben. Ik zou het bijvoorbeeld een goed idee vinden als er een soort inkomstenregeling komt voor beginnend kunstenaars, dat hen voor 3 jaar voorziet in een basisinkomen, zodat zij zichzelf kunnen professionaliseren als kunstenaar en daarmee een plek binnen de arbeidsmarkt kunnen vervullen. Lukt dat niet binnen 3 jaar, dan kun je altijd nog op zoek gaan naar een extra baan.
Paddenstoelenpasage
Zie voor meer absurdisme: hier
