Search

Recensie over 'De wezentrein', nr. 7

Wezenlijk verschil

Het eerste album van de reeks ‘De Wezentrein’ werd in 2012 in het Frans gepubliceerd. Normaal gezien zou daarop een tweede album volgen dat het verhaal zou afsluiten. Makers Philippe Charlot (scenario), Xavier Fourquemain (tekeningen) en Scarlett Smulkowski (kleur) openen met dit zevende album echter al een vierde verhalencyclus.

De eerste twee cycli van ‘De Wezentrein’ belichtten een zeer interessant hoofdstuk uit de Amerikaanse geschiedenis. Ongewenste weeskinderen uit de Grote Stad werden op een trein gezet en naar het nog vrij wilde westen getransporteerd. Daar werden ze toegewezen aan hun nieuwe ouders, vaak met kinderarbeid en uitbuiting tot gevolg. Om nog maar te zwijgen van wat zeer jonge meisjes die aan alleenstaande fortuinzoekers werden toegewezen overkwam. Geen al te vrolijke materie dus.

De makers wisten al vanaf de eerste albums deze onderwerpen te verlichten met de nodige humor en wisten, naast het aankaarten van deze sociaal-historische thema’s ook te entertainen door de vaart en spanning die de verhalen stuwden. Deze nieuwe cyclus lijkt echter, toch op vlak van het verhaal, een beetje teveel van het goede te worden.

De verrassende historische details lijken volledig uitgeput te raken en de plot lijkt verwaterd tot twee vrouwen die in het westerndorp waar de actie zich afspeelt de macht grijpen en de mannen een poepie laten ruiken. Uiteraard gebeurt dat aan de hand van allerlei dekselse toestanden. Niets tegen op een dergelijke GRRRL Power insteek, maar het realisme en de grauwe dreiging die het begin van de reeks kenmerkte werd daarmee wel min of meer van de baan geveegd.

Ook de afwisseling tussen heden en flashback komt in dit zevende deel wat geforceerd over. In de eerste delen informeerden en versterkten die elkaar, terwijl in dit deel het heden er bij de haren bijgesleurd lijkt.

Dat wil niet zeggen dat het verhaal op geen hol trekt. Het bevat humor, zit goed in elkaar en steekt nog steeds met kop en schouders boven de gemiddelde hedendaagse strip uit. Het is enkel spijtig dat het aanvankelijke niveau niet meer gehaald wordt.

Gelukkig zijn er ook nog de tekeningen: extravert, vol emoties en extreem humoristisch. Moest Fourquemin iets minder houterig tekenen, hij zou toch tot het middel van Franquin kunnen reiken.

Voor alle fans een must have en wie nog moet beginnen aan deze reeks zal sowieso fan worden dus voor hen eigenlijk ook.