Search

Recensie over 'Donjon' nr. -84

Wirwar

De Donjonreeks van Joann Sfar en Lewis Trondheim kreeg na het eerste Franstalige album al snel een hele hoop zijreeksen. ‘Donjon Ochtendgloren’, is de prequelreeks en begint dan ook met nummer -99 en zou bijgevolg, hypothetisch gezien, kunnen doorlopen tot de nummers -1 en 0 en nadien naadloos kunnen overlopen in de hoofdreeks. Er zijn al mensen met OCD voor minder in het zothuis beland.

Los van die wirwar aan titels zijn de makers gelukkig slim genoeg om elk album op zo’n manier te schrijven dat het min of meer op zichzelf te lezen is. In dit deeltje, Nr. -84 – na de regen, wordt de lezer weliswaar een hele hoop voorgaande gebeurtenissen op het bord gegooid. Trondheim en Sfar zijn echter getrainde scenaristen die net genoeg uitleg geven om nieuwe lezers mee te krijgen en hen tegelijkertijd te doen verlangen naar de aankoop van de voorgaande albums.

De plot is in deze reeksen traditioneel minder belangrijk dan de karakterontwikkeling en de humor. In dit album worden de funderingen van een grote stad langzaam maar zeker ondergraven omdat een hoop rijke industriëlen per se een metrostelsel wil dat hen nog rijker zou gaan maken. Spijtig genoeg zal al dat graafwerk er naar alle waarschijnlijkheid voor zorgen dat de stad door de aarde verzwolgen zal worden. De investeerders vinden het vooruitzicht om meer geld te verdienen belangrijker dan het welvaren van de gemeenschap en willen dat gokje dus wel wagen.

Hyacint, beter bekend onder zijn geheime identiteit als de nachtelijke wreker: “Het hemd van de nacht” is nog aan het bekomen van de dood van zijn vrouw, maar wordt door tal van anderen aangespoord om, met behulp van het moordenaarsgilde, een stokje te steken voor plannen van de booswichten.

Allemaal niet bijster origineel, maar de charme van deze reeks is dat Trondheim en Sfar niets liever doen dan dingen in de plot te introduceren om daar vervolgens de poten vanonder te zagen en dat met doorgaans hilarische gevolgen. Als lezer weet je nooit wat te verwachten, niets is heilig. Dat zorgt ervoor dat elk verhaal al spannend is op zich. In een ‘normale’ strip verwacht men immers dat Hyacint in zijn opdracht zal slagen. In dit verhaal faalt hij niet alleen, hij doet dat nog eens op zo’n onverwacht pijnlijke manier dat men niet anders kan dan de hoed afnemen voor Sfar en Trondheim.

De tekeningen van zijn eveneens niet wat men van een doorsnee fantasy reeks zou verwachten. Tekenaar Christophe Blain goochelt met kriebelige lijnen die eerder in een graphic novel over iemands strijd tegen kanker of over abortus op het Chinese platteland zouden thuishoren. Zulks geëxperimenteer kan ik enkel toejuichen. Wat wel spijtig is, is dat hij zich er hier en daar nogal makkelijk van afmaakt door geen achtergrond te tekenen of die snel, snel bijeen te kriebelen. De lijn tussen kunst en luiheid is vrij dun.

Los van die kleine schoonheidsfoutjes is ‘Na de regen’ een waardevolle en uiterst hilarische toevoeging aan het Donjon Universum.