Recensie over 'De schakelaar'
Halve Integrale
Voor een beetje Manara mag u me altijd wakker maken en van integrale uitgaven word ik blij. Naar deze strip keek ik bovendien nog meer uit omdat ik ‘De Schakelaar’ nog nooit gelezen had. Groot was mijn verbazing dat deze ‘Integrale’ enkel deel 1 en 2 van ‘De Schakelaar’ bevat en niet deel 3 en 4.
De integrales van een reeks als Blueberry tellen begrijpelijkerwijs meerdere delen, die reeks telt immers bijna dertig delen. Dat Glénat ervoor kiest om de ‘integrale’ van De Schakelaar uit te brengen in twee delen ruikt echter, nee stinkt, naar winstbejag. Temeer omdat de Amerikaanse uitgave van Dark Horse bijvoorbeeld alle vier de delen plus een kortverhaal en nog een volledige strip bevat. (‘Fataal Rendez-vous’) De Amerikaanse versie is dan weer niet ingekleurd.
Zo erg is dat niet. De inkleuring van dit album voegt immers niet bijster veel toe. De inkleurder, die bovendien blijkbaar niet goed of bekend genoeg is om vermeld te worden, tracht een soort naturel te benaderen en simuleert met de hand en met verf ingekleurde pagina’s, maar verpest dat min of meer door loos te gaan met schaduweffectjes. Pas op, slecht zijn de kleuren niet, maar wild word ik er niet van. De onbekende inkleurder kan Manara zelf zijn uiteraard. Als dat zo is kan ik, na het kijken naar zijn kleurwerk in bijvoorbeeld 'Borgia', enkel concluderen dat de man een zeer slechte week had toen hij deze halve integrale inkleurde.
Manara is in de eerste plaats een tekenaar. Zijn lijnvoering, kadrages en dergelijke meer, zijn fantastisch. Het feit dat zijn vrouwelijke personages de godganse tijd halfnaakt rondlopen is ook geen minpunt. Wat wel blijkt uit deze twee verhalen is dat Manara de verhaallijnen vermoedelijk al tekenend verzon. Echt veel samenhang zit er niet in. In het eerste deel slaagt Manara wonderwel in dit verhaaltechnische kunst- en vliegwerk en weet hij zelfs een mooie filosofische clou aan het einde te breien. Die negeert hij echter straal in het tweede deel. Dat tweede deel is bovendien op veel losser zand gebouwd en hangt met haken en ogen aaneen. Bovendien is het einde zo abrupt dat het bijna niet anders kan dat Manara plots besefte dat zijn door de uitgever toegelaten aantal pagina’s bijna opgebruikt was en hij er maar best een einde aan vastplakte.
De Schakelaar Integraal Nr. 1
Tekst en tekeningen: Manara
Glénat
Leessuggestie voor wie geboeid is door de erotiek van Manara Lorenzo Sperlonga
Zie ook: Lorenzo di Mauro
