Search

Recensie over 'Donjon Monsters nr.7'

Moederliefde

De zijreeks ‘Donjon Monsters’ presenteert de lezer een afgerond verhaal over een zijpersonage uit de drie hoofdreeksen. De ideale manier om het toch al vrij omvangrijke Donjon universum te leren kennen voor mensen die de stap nog niet gezet hebben. Zij die dat wel al gedaan hebben kopen elk nieuw Donjon album immers blind.

Donjon is fantasy Jim, but not as we know it. De twee schrijvers, Joann Sfar en Lewis Trondheim, beiden zeer bekend met ander, vaak serieuzer werk, zien de Donjon albums als hun persoonlijke speeltuin. Daarin zetten ze alle geplogenheden en gekende ingrediënten van het fantasy genre op losse schroeven en injecteren het met een gezonde dosis zwarte humor.

In dit album staan een moeder en haar zoon centraal. Niets vreemd aan, ware het niet dat ze beiden draken zijn. Lezers die de andere albums al achter de kiezen hebben herkennen in het zoontje Marvin, één van de belangrijkste personages in de hoofdreeksen.

Het duo arriveert in de grote stad waar ene Hyacint overdag een gerespecteerd lid van de burgerij is en ’s nachts ronddoolt als de gemaskerde wreker ‘hemd van de nacht’, tevens leider van het lokale moordenaarsgilde. Hyacint zit met een probleem: er wordt een complot tegen hem gesmeed en hij krijgt om de haverklap een moordpoging voor de kiezen. Na een hilarisch vertoon van hun macht huurt Hyacint moeder en zoon Marvin in als bodyguards.

De verdere verloop van het verhaal is vrij rechtlijnig, dus daar maak ik niet teveel woorden meer aan vuil. Het plezier zit hem in de personages. Zo is Marvin bijvoorbeeld een iets té ijverige bodyguard en bijt hij fluks de kop van een onschuldige bloemenverkoper eraf. De relatie met zijn moeder zorgt ook voor een komische noot. Ze is bijvoorbeeld allerminst bezorgt dat haar zoon vrij bloeddorstig is maar o wee als hij naar een vrouw durft te kijken. De Amerikaanse visie op seks en geweld als het ware.

De naïviteit van het kleine draakje zorgt voor de grappigste situaties. Hij maakt er de gewoonte van om met luide stem en priemende vinger de rest van de personages op dingen te wijzen die nogal beschamend zijn en die de rest dus liever voor de buitenwereld verborgen had gehouden.

Hier en daar schakelen de makers plotsklaps van humor naar een andere versnelling en serveren ze een emotioneel hardere scène. Doorgaans snijdt die dan, net door het contrast met de absurde exploten in de rest van het album, nog harder in de ziel.

Net als in de andere reeksen zijn de tekeningen van de hand van iemand die je eerder verwacht aan te treffen in een graphic novel. Blutch, een gerenommeerd tekenaar uit de stal van het Franse humormagazine ‘Fluïde Glacial’, neemt hier de honneurs waar. Zijn atmosferische pentekeningen zijn een lust voor het oog. Met een zeer beweeglijke, krasserige en zenuwachtige hand arceert hij fantastische tekeningen bij elkaar die vaak de gravures van kunstenaars als Albrecht Dürer evoceren. Daardoor passen ze wonderwel bij deze diep in de middeleeuwen verankerde fantasy setting.

Als je van humor, fantasy of beiden houdt en nog nooit een Donjon strip gelezen hebt dan kan je hier op de boot springen en staan er je nog heel wat albums vol leesplezier te wachten.