Gedicht Margreet Schouwenaar
Avonden
Avonden waarin de dag leert zwijgen,
de konen van mijn moeder donker
kleuren; de woorden van dokter Rossi
lichtjes hijgen. Het is het niets dat ik
zoek, zomaar de geur van Lucky Strike,
zandkoek en zij ook eens niets dan
Rodney en Betty. Soap vol echt verdriet.
Ik doe het over op papier. Stof genoeg.
Hoe ver reikt de echo van het geheugen,
het zintuig van een geschiedenis? Er was
koffie met Buisman en chocola. Zij puur
en ik melk; uitgeruild mokka. Welk
verhaal helpt het kind dat groot moet,
biedt onthaal en enige zekerheid?
Een wonder baat en Allison die de serie
voortijdig verlaat. Groeien doet maar wat;
514 afleveringen lang. Tijden worden
aangebroken. Moeders sterven, series
kennen vergetelheid. Alleen het geheugen
bouwt kastelen, een hof van geschild
bot en geroofde hoofden. Daar waar
verwachting bevalt, afwezigheid kamers
bewoont, zijn de avonden een doek waarop
schaduwen lengen. Ik kijk steels naar haar
toen en mij eens. We zijn niet echt, we spelen
reeksen vol verlangen, zachte ban en zoeken
er de kleinste nerven van en straks nog voor
we botsen wend ik mijn wang. Wat geheugen
niet redden kan, een avond niet kan tomen.
Mijn armen kunnen niet bij haar komen.
(c) Margreet Schouwenaar
Kijk ook eens hier
