De intentie van kunst

Linda Visser

Nonintentional art is een categorie apart. Als iets gevormd is door de natuur of door mensenhanden niet met het oogmerk van kunst, maar het in tweede instantie daartoe alsnog wordt verheven, dan valt kunst onder die categorie. Maar wie is dan degene die bepaalt dat het dat is? Of is dat het pas als het vastgelegd wordt op een foto? Is de foto dan de kunst, niet het fysieke object? We weten het niet. Als niemand het recht bezit iets tot kunst te benoemen, of juist iedereen, is dan niet alles kunst? Het ene wellicht wat mooier dan het andere, maar van dezelfde categorie

Maar ook het mooie is geen criterium, daar het tot nadenken moet stemmen en iets nieuws moet brengen dat ons kan inspireren tot nieuwe gedachten of een nieuwe gewaarwording teweegbrengt.

Ooit had ik als student een nisje in de muur met een raam waar het licht mooi binnenviel. Ik zette er mijn fruitschaal met druiven neer en een klein door mij geliefd doosje en mijn buurman vroeg of ik dit tafereel bewust had gecomponeerd. Hij studeerde aan de kunstacademie. Ik was verbaasd over zijn vraag. Ik probeerde in alles om mij heen schoonheid te vinden of te creeren. Was dit bewust? Het ging als vanzelf, maar wellicht een onbewuste keuze die bij mij diep verankerd zit. Was het kunst of slechts een verzameling van gebruiksobjecten, en maakt het uit? Misschien moeten we streven alles om ons heen een beetje mooi te maken, en daarnaast oog te hebben voor dat wat mooi is in zijn lelijkheid en wat het ons leert. Over de wereld, over onszelf, over hoe het ten goede te veranderen, over onze grip op alles om ons heen en het loslaten wat zich niet laat grijpen. Kunst of geen kunst, leven en laten leven.