Recensie over 'Het dikke meisje en de ziener' van Philip Hoorne

Frank Decerf

Philip Hoorne leeft in het struikgewas van de literaire jungle. Hij is goed gecamoufleerd en komt weinig tevoorschijn; hij bestaat om aan zijn poëtisch oeuvre te werken zonder al te veel rumoer. Maar heel af en toe gaat hij tot de actie over. Hij tooit zich in oorlogskleuren, komt vanuit het woud, gooit een nieuwe bundel in het gezicht en trekt zich dan weer vliegensvlug terug. Deze keer trof hij mij met Het dikke meisje en de ziener. Ik heb het niet zo op dikke meisjes, maar de meisjes van Hoorne daar moet je altijd even bij stilstaan. De vaak verzwegen Philip Hoorne is een productieve auteur; dit is zijn zevende bundel. Wie zijn poëzie wel regelmatig leest, kent hem een beetje. Hem totaal doorgronden is moeilijk of getuigt van zelfoverschatting. Hoorne is in feite een woordgoochelaar met heel diepe mouwen. Hij tovert en leidt ons steeds naar het verkeerde been. Bij hem veel verrassende wendingen. Zijn gedichten zijn volgroeid en vrij van banaliteiten. Hij duffelt zijn verzen zeer goed in; ze moeten elke aanval doorstaan. Wat banaal lijkt, wordt eigenlijk speciaal. Wat voorspelbaar schijnt, wordt een heerlijke verrassing. Hij creëert afstandelijke personages in een even afstandelijke setting. Alter ego’s die een cryptische boodschap meedragen. Hoorne voelt zich aangetrokken tot al wie geen contact wil. Hij doorboort het harnas van de oppervlakkigheid. Het absurde mag wel welig tieren. Hoorne staat ten dienste van de taal. Hij wapent zich met vakmanschap. Daarnaast gebruikt hij vaak humor en ironie als bovenlaag van verdere diepgang. Hij laat zijn lezer genieten van schijnbare alledaagse situaties. Fruit doorstaat bijvoorbeeld een tragische eenzame opsluiting.

ANANAS

en zodoende belandde ananas in de gevangenis

alwaar een zoete blozende bewaker

hem in een koelcel bewaart

begrijp me niet verkeerd

ananas heeft niets misdaan

ananas ligt languit op zijn brits

ananas wordt driemaal per dag gelucht

ananas vervloekt de dag dat hij rijp is

voor de slacht

ananas maakt geen amok

ananas roept niet om zijn moeder

ananas knoopt geen lakens aan elkaar

ananas zit rustig zijn appetijt uit

en is elke dag een beetje meer

om op te eten

En toch is het poëtisch universum van Hoorne er ook een vol agressie en uitspattingen. Zijn muze zet constructies in elkaar die enkel op papier mogen of kunnen gedijen. De wreedste handelingen komen via tedere verwoording toch nog als aanvaardbaar over. Grimmigheid is in deze bundel een attractieve winst. Deze grimmige hersenspinsels veroorzaken uiteindelijk meestal wel een goedkeurende glimlach. Philip Hoorne is de meester van de poëtische hypnose; zijn lezers zullen hem volgen. Zij weten nooit waar het zal eindigen. Dat is een sterkte die aanzet tot meer. Het verhalende karakter wentelt als een tornado. Deze poëzie zit vol schijnbewegingen. Het begint simpel, maar eens op die roetsjbaan, snel je naar een einde dat onvoorspelbaar was. Al bij al poëzie voor goedgemutste lezers die naast serieuze verzen ook wat luim kunnen appreciëren. Philip Hoorne leverde hiermee; een mollige, fascinerende bundel.

Het dikke meisje en de ziener, 2019, In de Knipscheer, Haarlem, ISBN 9 789062 657551