Hoera, een meisje!
Monique Hendriks
Hoera, een meisje!
Rupsbanden kreunen over linoleum. De armoede is ontoereikend. Ik moet naar buiten. Verlost. Hoera, een meisje! Kijk in de donkere loop en begin te huilen. Dit heb ik mij zo ingeprent. De klok in de borstkas synchroniseert met de wereld. Het grote buitenspelen begint. Gedaan met de rust. Lusten vallen mij in, terwijl ik van hand tot hand, de wanden van de tank vervangen door borsten, dit verlangen mag ik nooit vergeten, het is pas etenstijd, wanneer wij allebei honger hebben.
Ze zeggen, je moet rekenen op 75 jaar, ik leer net pas rekening houden met rupsen. De haartjes zijn het gevaarlijkst, afhankelijk van welke richting je op strijkt. We weten nog niet, dat ik linkshandig zal zijn en dat zien een luxeprobleem is, want in de genen is vastgelegd: een pretpark op losse schroeven.
Het kind is zwanger: die differentiële diagnose was destijds nog niet opgenomen in de DSM. Zintuiglijke ontberingen zal het niet leren, er is altijd overweldiging waar ik ben. In elke zandbak, op elke roltrap, om hoeken van stratenplannen en als jij dan, zelfbewust voor twee, je vinger op de zere plek legt en plechtig zweert nooit meer los te laten, alle knopen te ontrafelen, zodat ik niet langer naar armoede verlang.
Je kan niet leren fietsen, autorijden én vliegen van dezelfde man, zeg jij en wijst mij op de landingsbaan… Voor later…